امروز که داشتم از اداره به خونه بر مي گشتم راديو جوان صحبت از فاجعه اي که در غزه داره رخ مي ده صحبت مي کرد و صحنه اي را تعريف مي کرد که بي اختيار اشک از چشمام جاري شد. با خودم گفتم من که چه نعمتي دارم به نام امنيت آنجا که جوان در جستجوي آرامش به آسمان چشم مي دوزد و دلهره ديدن يکي ديگر از هواپيماهاي دشمن وحشي را دارد با چه اميدي به انتظار فرداي طلوع خورشيد باشد. اين لحظه ها را سالها و روزها پيش اتفاق افتاده و چه شيعيان که در هر گوشه شهر دست بر سينه مي کوبند و عظمت آن رخداد را زنده نگه مي دارند امروز که روز عمل است چه اقدامي مي شود کرد؟ پر پرواز ندارم. اگر از خانه خويشتن بخواهم بروم.