سردار میدانهای سخت!

زیر انداز ها رو پهن کردیم تو میدان وسطی همون جایی که شب تا صبح سینه خیز میرفتیم و بشین پاشو میکردیم
از صف اول فقط یکی رو میشناختم اون هم بعد نماز بلند شد تا صحبت کنه گفت:

سنگر خوب و قشنگی داشتیم و... گریه کرد
روی دوش خود تفنگی داشتیم و... گریه میکرد
جنگ ما را لایق خود کرده بود و... گریه کردیم
جبهه ما را عاشق خود کرده بود و... گریه کردیم
اخه میدونید اگه یکی مثل من بگه مثلا آه جبهه کو برادر های من

چون ندیده ام پس حسش رو هم ندارم تا منتقل کنم ولی اونی که جبهه دیده اونی که بالای 100 ماه تو خط مقدم فرماندهی کرده بگه، اونی که یک لحظه به کمین دشمن افتاده بود و داشت به تیر مستقیم جنگ میکرد و بیسیم چی اش که منافق بود و فرصت رو مناسب دیده بود تا فرار کنه، فرمانده با یه دستش تیر اندازی میکرد و با یه پاش بیسیم چی رو نگه داشته بود و با یه دست دیگه به توپخانه گرای محل رو با بیسیم می داد تا نیروهای دشمن رو  تو هدف قرار بدن و به نیروهاش که همه عقب تر از خودش بود فرمان سنگر گرفتن و عقب نشینی میده و یک دفعه تو اون موقعیت توپخانه اشتباهی موشکی رو به فاصله ی 5 یا 6 متری اش می اندازه ولی موشک می افته تو گل و همونجا جلوی چشمانش سرد میشه و با گرای بعدی فرمانده همه ی نیروهای دشمن به هوا میرن و منطقه کلا پاک سازی میشه همون فرماندهی که شیمیایی است،همون فرماندهی که درجه ی نظامی اش سرداری است و تو محل آموزشی جوانهای 18 ساله بیشتر موقع ها میره و تو صف اونها با لباس اونها میشینه و با اونها آموزش می بینه پیاده روی ده ها کیلومتری میکنه اونقدر شاد میشه وقتی تو جمع جوانهاست که شدت شادی رو میشه تو رفتارش هم دید.همون فرمانده که هیچ وقت پدر و مادرش رو ندید چون نوزاد بود که فوت کرده بودندو هیچ وقت هم فرزندی ندید انگار که فرزند جبهه بود همون فرماندهی که دنیاش همه جبهه بود و جبهه، اونه که میتونه از ته ته دل بگه...
سرزمین نینوا یادش بخیر ....کربلای جبهه ها یادش بخیر

 و صدای سوز دلش رو همه تو صف نماز همه بشنوند و هم صدای او عاشقی کنند،گریه کنند و لذت ببرند تو هوای تاریک که ستاره های بالای سرش همه شاهد بودند که اون کی بود و  چی بود و چه کرد اما تو همون صف نماز اون چند نفری که ردیف اول بودند هم رفتارشان فرق میکرد
سردار میگفت و ردیف اولی ها شهادت میدادند،فرمانده میگفت و ردیف اولی ها گریه میکردند و فرمانده میگفت و ردیف اولی ها رو معرفی میکرد
میگفت جای ایرج ها خالی و گریه میکرد ، میگفت جای شهید فرقانی ها خالی، گریه میکرد و میگفت جای شهید کریم زاده ها خالی ....جای شهید خانمحمدی ها خالی،شیخدرآبادیها...و سکوت و سکوت و سکوت و گریه و گریه و گریه

و ادامه میدهد اینها که من میگوییم شاید برادر های جوان من فقط میشنوند ولی این عزیزانم که اینجا نشسته اند که اسم بردم دلهاشون به اونها وصله،میدونند از کجا دارم میگم( تو این حال زمزمه ی یکی از اون آقایون جلویی رو که بیشتر شبیه نوحه یا مرثیه یا سوز دل بود رو میشد شنید) گفت که دیگه نمیخواهم مزاحم بشم

 امروز اقا حاج حسین امروز ما رو خواهد برد به جزیره ی مجنون به اروندکنار به شلمچه به کردستان به شمال غربها و قلب جبهه ها  انشاالله زمزمه کنیم و امروز یادی کنیم از اون عزیزان و این دعا ها رو هدیه کنیم به اون عزیزان و در روز قیامت شهادت بدیم که در این مکان به حظور این جوانان به یاد شما بودیم به یاد شماها عزادار بودیم تا در روز قیامت شاید خدا به خاطر شما جوانها به گناههای من هم قلم عفو بکشد تا من هم بتوانم در مقابل شهدا کمی سرم رو بالا بگیرم
بعد از اون یکی از دوستان سردار(حاج حسین) جلو میاد و میخونه..
حبیب نازنینم کی میایی و...گریه میکنه..گل خیمه نشینم کی میایی و... گریه میکنه..اقا جانم اقا جانم
رفیق مه جبینم کی میایی و...گریه میکنه ...آقا جانم آقا جانم..... و گریه میکنه.
اما اینجا حکایت چفیه ها هم جالب است،گاهی دستمالی میشوند برای خشک کردن دست و صورت گاهی سایه بان میشوند و گاهی زیر انداز و جانماز میشوند وشبها هم گهواره ی دانه های گوهرگون اشک های عاشقانه گلها می شوند،خوش به حال عاشقان.
یک داستان کوتاهی هم بگم و تمام
همون سردار میگه که روز قبل از عملیات بود داشتند وسایل نظامی پخش میکردند، دونفر از بسیجی ها در کلاه آهنی بحث میکردند اون یکی میگفت یان رو تو بگیر اون مال منه و اون یکی میگفت نه تو این رو بگیر این یکی مال منه...علتش هم این بود که کلاه اهنی به سر یکی از اونها نمیرفت و اذیت میکرد، یکی از بسیجی ها ی شوخ که اون هم امروز سردار هستند با خنده گفت چرا دعوا میکنید فردا خیلی کلاه اضافه میمونه هر چقدر که میتونید برمیدارید بعد کلی هم خندید
سردار میگه همین فرد شوخ طبع پشت کلاهش نوشته بود یا حسین(ع) روز عملیات بود یک دفعه دیدم یه کلاه آهنی افتاده روش نوشته یا حسین(ع) فهمیدم مال اونه...رفتم گشتم و اونو پیدا کردم دیدم که از نماحیه ی پا به شدت مجروح شده تا جایی که پاش کلی متلاشی شده بوده و استخان پاش که شکسته بوده از دو طرف هم بیرون زده....رفتم جلو دیدم داره با دو دستش پاش رو از بالا فشار داده تا خون بیرون نیاد و میخونده و میگه بگین بیان منو ببرند عقب من هم مجروح شدم...همین آقا پاش رو عمل کردند و امروز هم سالم است .
پ ن: تو این خاطره اسم دو سردار رو نبردم چون هیچ کدومشون هیچ وقت نخواستند که نامی ازشون برده شه....البته خیلی ها اواونها رو میشناسند ولی دوست ندارند از خاطرات و کارهای اونها در جنگ گفته بشه چون میگن که با خدا معامله کرده اند و حسابش پیش خدا بماند کفایت میکندنیازی به تعریف و معرفی هم نیست...این خاطره ها رو با درخواستهای مکرر بود که تعریف کردند.
پ ن: واقعا ادم وقتی این گونه افراد رو میبینه یاد تک تک شهدا می افته همه شون شبیه هم و همه شون همیشه ی ایام دارند لبخند میزنندخیلی زیباست.

نویسنده: محمود عراقی

برای اطلاع از نظرسنجی های انجام شده قبلی و راهنمایی کلیک کنید

دریافت هدیه