بعد از شهدا چه کردیم
خدا خواست تا دریچه ای از زمین به آسمان باز کند وشهادت را پلی میان خاک و خورشید قرار داد و شهادت شد، نردبان آسمان و شهید محدث حدیث دوستی خاک با خورشید، راوی عشق ، عشق بلبل با گل و مفسر تنهایی شب بو، و دوستی و پیوند ابدی خاک با خورشید زمانی به امضا رسید که خاک ذره ذره ی وجود شب بو را احساس کرد.
چه کردیم با احساس شب بو ها و چرا زیر پا گذاشتیم احساس آلاله ها را ، وای بر ما که این چنین حریم شهادت را نقص کردیم ما را چه میشد که این چنین به حرمت شکنی برخواستیم. صادق باشیم و اندکی به دل خود رجوع کنیم و ببینیم بهد از شهدا چه کردیم.
با خون جاریشان در رگهای جامعه، چه کردیم با دریا بعد از باران، چه کردیم با شبنم بعد از گل سرخ ، دچار فراموشی شده ایم دردناک و پشت کردیم به هرچه خوبی بود و در چاه عمیق بی دردی افتادیم.
حال دیگر بامیدانهای مین غریبه ایم ، دلتنگ های اروند را نمی فهمیم ، نمیدانیم دوکوهه کجاست وچرا به شلمچه می گویند بقیع کربلا؟!
از چه ماندیم و به چه پرداختیم ، از دل خویش دور شدیم و مظلومیت بسیجیان آزارمان نداد حضور خاک ریز ها را اضافه دانستیم، برخواستن در نصفه های شب برای اقامه ی نماز عشق جای خود را به تماشای فیلم های گوناگون داد، دعای کمیل شبهای جمعه آرام آرام فراموش شد .
آنزمان چشمها از خوف خدا خواب نداشت و اکنون از تماشای فیلم های تلویزیونی، فرصت نمی ابد. کار آنان آنزمان تقسیم سیب بود در اوج صفا و صمیمیت و اگر سهم کسی بیشتر میشد نظر بر این بود که مشیت پروردکار بر ان رفته است و ما اکنون در پی تقسیم زمین خداییم و بر سر آن در جنگ و جدال .
آن زمان در جیب هر کسی قرانی بودو عکس امامی و حالا حتی نقش بلوز ها هم شده است عکس غربیان مثلا معروف و مشهور از فوتبالیست گرفته تا هنرمندو...عکس این تهی دلان از در و دیوار میریزد، و حال بر سر ریختن بر چهارراه ها و بازار ها با هم مسابقه میدهند.
نه خود پی تفسیر شهدا رفتیم و کسانی را که می رفتند دیوانه انگاشتیم و به تمسخر گرفتیم و افزودیم یک دشت خالی چه لذتی برای دیدن دارد؟خود خاک جبهه را نبوییدیم و کسانی را که می بوییدند تحذیر کردیم که ان خاک شیمیایی شده است ، حال از کجا خواهیم دانست احساس شیمیایی را ، آنگاه که تیمم از خاک طلائیه میگیرد و بر مهر تربت شلمچه نماز میگذارد هر شهید تا خاک را نمی بویید و نمی بوسید نمی رفت و ما دفتر شهادت را بستیم و خاک را کنار گذاشتیم ،از تماشای خورشید کناره گرفتیم و بهانه ی مان آن شد که نورش چشم را میزند و ما که در معیت قافله ی نور طی طریق میکردیم در سایه ساز ظلمت اتراق نمودیم ، یک هفته غسل جمعه را فراموش کردیم هفته ی بعد جمعه را و هفته ی بعد مهدی را......
به خاطر نظر یکی از دوستان مطلبم را به نوعی تغییر دادم و ممنون هستم از دوستان گرامی به خاطر نظرات مفید و سازنده شان خواهشا نظر بدهید تا مطالبم بهتر از آنچه هست ارائه دهم.
زمانی که باران بارید اخمهایمان در هم رفت و گفتیم که پیک نیکمان به هم خوردو این شد که دیگر باران نبارید(مثل امروز 13فروردین ماه1387) و ماکه زمین و زمان را به گناه آلوده بودیمدر گرداب سیاهی و پلیدی گناه غوطه ور شدیم ، زمانی بود که چشمها جز در پی بهشت نمی گشت و اکنون چشمها خو گرفته اند به گناههای زهرآلود، دیگر چشمها برای دیدن لاله ها باز نمیشوند ، دیگر دل چشمهای مردم برای شقایق ها تنگ نمی شود و دیگر چشمها به یادشهدا وغربتشان نمی بارد

زمانی بود که فاصله میان عاشق و معشوق سجده ای بود خونین و حال میان مردم و خالق گناهان کبیره ای است که دیگر خو گرفته اند با مردمان ، درست است سکه ی اسرار بر صغیره کرده ایم کبیره هامان از شماره خارج شده است
ما را بهاری دگر گونه بود ،ما نسل سبز سحر را دیده ایم و ماییم دلتای جا مانده از رودهایی که از این سرزمین رفته اند ، پس چه شد که ما اهل کوچ بودیم در سنگلاخها سکنی گزیدیم! ، ما که دل به روزنه های آسمان بسته بودیم به روزنه های کلبه هایمان بسنده کردیم ! ما که با ستاره ها سخن میگفتیم با شمع خلوت خویش نیز بیگانه شده ایم ! چرا به این زودی از جوشش افتادیم ، آیا تهاجم این غربیان را قبول کرده باجان و دل پذیرفتیم .پس چه شد که ما ادعا میکردیم ما را با جنگ میشناسند
بی دینان را با گناه مارا با بلا میسنجند و اینان را با رفاه. پس چه شد شهیدان رفتندو حدیث البلاء للولا نیز فراموش شد.
چه کردیم با جانشینان شهدا ، اولین وارثان خون شهدا، با جانبازان
ابن ایثارگران حقیقی فی سبیل الله و زمانی که سخن از آنان به میان آمد آنان را برای جنگ مناسب یافتیم . شهیدان رقتند و حکایت چفیه ها هم به فراموشی سپرده شد
شهیدان رفتند و حرمت چکمه ها هم شکست.
شهیدان کجایید ، بیایید و مهدی را هم با خود بیاورید تا بنگرند دل غمناک نائبش را.
بیایید و موعودمان را هم بیاورید تا بلکه دوباره از خواب غفلت بیدار شویم .شهیدان بیاید وببینید که دیگر کسی در این سرزمین وقت خواب وضو نمی گیرد.
حیف ، حیف از ان نخلها که سوختند و ما ماندیم ، حیف از آن خاکریز ها که رد پای پاتک ها مقاومت کردند ومحو شدمن و ما ماندیم . کاش مردانگی را از سیزده ساله ها می آموختیم و کمی درد دردمندان را احساس میکردیم کمی درد شهدا را میفهمیدیم .در اقلیم وجودبی دردی، عجب ردیست. به درستی که به فرموده ی مقام معظم رهبری گاهی رنج و زحمت زنده نگه داشتن خون شهدا کمتر از خود شهادت نیست به خاطر خودمان هم که شده ((اندکی نگران فردا باشیم تا مبادا به تکلیف عمل نکنیم)) برخیزیم و غبار از مزار شهدای این بهشت با صفای زمین بر گیریم و به نظاره بنشینیم
((گفتگوی گلاب با سنگ مزار شهید را))

برای اطلاع از نظرسنجی های انجام شده قبلی و راهنمایی کلیک کنید

دریافت هدیه