بسیجی جوان پرسید:برادر،اگر زمانی نارنجک از دست کسی لرزید و به طرف بچه های خودی افتاد چه باید کرد؟

سرهنگ پاسدار نگاه عمیق و معنادار به فراگیران کرد و پاسخ داد: در این صورت ،بسیجی از جان گذشته ای چون تو خود را روی نارنجک انداخته همقطارانش را نجات میدهد.

کلاس نظری که پایان یافت شهید پورعبدی بسیجیان جوان را برای آموزش عملی نحوه ی کار با نارنجک به پشت خاکریز راهنمایی کرد.

بسیجیان فراگیر با شور و شوق برای یادگیری انداختن نارنجک به طرف میدان عملیات راه افتاده و هرکس در ارتباط با نارنجک فکری را در ذهن می پروراند.

موقع پرتاب نارنجک فرا رسید و بسیجیان فراگیر به نوبت ، اقدام به پرتاب نارنجک به دشمن فرضی میکردند ناگهان دست یکی از فراگیران لرزید و نارنجک در میان بسیجیان افتاد.

فراگیران جوان که بسیاری از آنان برای اولین بار پرتاب نارنجک را تجربه میکردند با مشاهده ی این وضع دست و پای خود را گم کردند.

اما رزمنده ی دیروز میدانهای نبرد و مربی امروز نوآموزان که کوله باری از تجربیات را به همراه داشت وبا سابقه ی درخشان خود در زمینه ی تخریب،هرگز ترسی ازاینگونه رویدادها به خودنداده بود،بی درنگ خود را روی نارنجک انداخت.

آفتاب داشت غروب میکرد،شعله های کمرنگ و سرخرنگ آفتاب در افق دور،آخرین نگاه های مربی را متوجه نوآموزانی کرد که با دلی پر از امید و نشاط برای یادگیری اصول رزمی ،تابستان داغ خود را در پادگان سیدآوا در نزدیکی تبریز سپری میکردند.

شاید در فاصله ی کوتاه پریدن روی نارنجک و انفجار آن،سوال بسیجی جوان بار دیگر در ذهن اوتداعی شد که پرسیده بود اگر نارنجک لرزیدو به سمت بچه های خودی افتاد چه باید کرد؟

مربی تخریبچی که بار دیگر،خاطرات درخشان جنگ در ذهنش جان گرفته بود به ناگه یاد دوستانی بیشماری افتاد که در لحظات حساس جنگ برای لو نرفتن عملیات یا نجات جان اعضای گروهان خود را روی انواع مین ها می انداختند.

با غروب آخرین شعاعهای سرخرنگ آفتاب در پشت کوههای سر به فلک کشیده ی میشو ، زندگی سراسر افتخار شهید سرهنگ پورعبدی نیز از حیات فانی غروب کرد.

شهادت سرهنگ پاسدار حسن پورعبدی در سه سال قبل موجی از تجدید خاطرات 8 سال دفاع مقدس در بین رزمندگان آذربایجان و همرزمان شهید برانگیخت.آوازه ی شهادت این مربی و تخریبچی بنام عرصه های دفاع مقدس از مرزهای محدود آذربایجان فراتر رفت و در قلل رفیع ایران زمین پیچید به طوری که رهبر کبیر انقلاب اسلامی در آنزمان شهادت این شهید بزرگوار را تسلیت گفت .گذشت سه سال ار عروج شهید پاسدار حسن پورعبدی نه تنها یاد و خاطره ی این الگوی ایثار و از خودگذشتگی را در غبار زمان فراموش نکرد بلکه یا سپری شدن هر روز آیینه ی شهادت این انسان وارسته را بیشتر سیقل داد.

سال قبل نیز رهبر بزرگوتر انقلاب اسلامی در اقدامی مبدرانه و همزمان با سالروز شهادت سرهنگ پاسدارحسن پورعبدی با اهدای نشان فتح2 به این ایثارگر جبهه های نبرد ومربی بسیجیان جان بر کف ضمن خوشهال کردن خانواده ی شهدا از خانواده ی این بزرگمرد هم دلجویی کردند.

سرهنگ پاسدار حسن پورعبدی ، مسعول مهندسی مرکز آموزش شهید تجلایی تبریز در سال 1384 در حین آموزش تعدادی از بسیجیان برای جلوگیری از احتمال مجروح یا کشته شدن فراگیران بسیجی بر اثر پرتاب نا موفق نارنجک از سوی یکی از فراگیران به فیض شهادت نایل آمد.

شهید پورعبدی در سال 1361 وارد سپاه شد و در مرکز آموزشی سید الشهدا(ع) و شهید تجلایی به عنوان مربی آموزشی و تخریبچی آماده به خدمت شد

این شهید بزرگوار در سال 1357از طرف معاونت مهندسی منطقه مقاومت سپاه آذربایجان شرقی به سمت مسعول آموزشی شهید تجلایی انتخاب وتا زمان شهادت خود با این عنوان خدمت کرد

بنده هم یک سال بعد از شهادت وی با این بزرگوار از زبان جانشین وی این خاطره و دیگر خاطراتی هم از وی شنیدم و آشنا شدیم و نه تنها من بلکه دل همه ی حاضران در حسینیه ی مرکز رااز یک سو به درد آورد و از سوی دیگر جوششی دیگر را در ما ایجاد کرد که غیر قابل توصیف بود

در مدت آموزش در هر صبحگاه دور پادگان را می دویدیم و بعد از اجرای مراسم به سر مزار این بسیجی پر افتخار ایران زمین که درست محل شهادت وی بود میرفتیم ادای احترام از روی عشق وعلاقه انجام میدادیم وبا خواندن فاتحه ای بر وی و دیگر شهیدان محل را ترک میکردیم و عکس شهید تجلایی و شهید پورعبدی هم که در دوطرف حسینیه ی مرکز قرار داشت در هرنمازبار دیگر چشمان تمام بسیجیان را گریان میکرد.