العهد من الوفا (1) _{خاطره ای از سردار من}

   دو روزه که تو صحرا بودیم تو چادر های صحرایی، روزها هوا خیلی گرم بود و شبها هوا به شدت سرد بود افتاب که غروب کرد برادران یه شهر دیگه ما رو دعوت کردند تا نماز مغرب رو تو اردوگاه اونها اقامه کنیم،رفتیم بین دو نماز دعوت کردند از" سردار "تا از خاطراتش برای ما تعریف کنه
نمازخونه که کلا تو صحرا نبود یه چادر بزرگ رو زمین پهن کرده بودند و چون امکانات هم نبود برای امام جماعت و برای ردیف جلویی که برای مهمانها که ما بودیم پتو پهن کرده بودندو تمام، ما هم که نشسته بودیم از روی پتوها هم سنگهای زیر پتو ما رو اذیت میکرد چه برسه به جاهایی که پتو نبود
   قبل از این که سردارم صحبتش هاش رو شروع کنه من نماز دیگرم رو هم خوندم و فوری رفتم نزدیکتر تا بتونم خوب صدای سردار رو بشنوم چون همزمان باد شدید و خیلی سردی هم شروع به وزیدن کرد نمیشد تحمل این وضع رو کرد فقط چیزی که ما رو اونجا نگه داشته بود صحبتهای سردار بود که حال دیگه ای به ما بخشیده بود
سردارم شروع کرد به بیان یکی از هزاران خاطراتش و گفتند...
   گردان ما گردان خط شکن بود من هم فرمانده گردان بودم علی هم فرمانده یکی ازگروهان ها بود موقع حرکت صحبت میکردند و الان واقعیت است که عرض میکنم
   میگفتند برادر__آرزو دارم وقتی وارد سپاه میشوم و این لباسهایی که پوشیدم کفنم بشوند( تو این لحظه اشک از چشمان سردارم سرازیر شد)
   من قول داده بودم گفتم که به خدا قسم تا جان در بدن دارم و خون تو رگهام جاریه نمیگذارم رد پای کثیف عراقی ها به خاک ما بیافته و اگر هم بیافته اون رو با خونم هم بشه میشویم
گفتم خدا اجرتان بدهد.
   رفتیم و به منطقه ی عملیات رسیدیم تقریبا خورشید داشت غروب میکرد از گردانهای دیگه هم بودند به یه نقطه ای رسیدیم که عراقی ها به اون منطقه دید داشتند هرکس به یه طرف رفت، من با علی یه مسیری رو انتخاب کردیم
   گفتم علی سریع باید از این منطقه دور بشیم که الانه اینجا رو بزنند( چون ما تو این منطقه زیاد مونده بودیم و وارد بودیم) با علی با هم حرکت میکردیم دوشادوش حرکت میکردیم یه لحظه که گفتند خمپاره! دیدم که خمپاره افتاد سوت خمپاره رو که شنیدیم دیدیم که خمپاره تقریبا به چهار متری ما از پشت اثابت کرد ما که به جلو حرکت میکردیم محکم فریاد کشیدم علی بخواب! خیز بزن.
   سردار شجاعم تواضع به خرج میدن و میگن: من از بچه های ترسو بودم و زود میخوابیدم بلافاصله با سرعت خیز برداشتم و احساس کردم علی هم خوابید
   خمپاره هم افتاد و ما نمیتونستیم همدیگر رو تو گرد و خاک ببینیم من پا شدم و حرکت کردم و ده متری دویده بودم و گفتم که علی بدو که دوباره اینجا رو میزنند! ده متری رفتم جلو دیدم که از علی خبری نیست؟! برگشتم از یه مسیر دیگه
سردارم اینجا داشت گریه میکرد...
   دیدم که علی...سرش افتاده یه سمت دستها افتاده یه طرف...بدن افتاده یه سمت و شهید شده...
عزیزانی که اون زمانها تو جبهه ها بودند میدوند که من چی میگم، همه نوع امکانات رو زمین بود حتی سلاح هم بودگلوله هم بود پتو هم بود امکانات خوردنی و اشامیدنی همه چی تو منطقه میموند بعضی هاش قابل استفاده بود و بعضی ها نه، رفتم به یه سنگر مخروبه که هیچ کس نبود یه پتو پیدا کردم و پهن کردم رو زمین و اومدم جنازه ی علی رو جمع کنم و پاهاش رو گذاشتم رو پتو دستهاش رو آوردم و سرش رو آوردم و گذاشتم وسط پتو و رفتم که بدن مبارک علی رو بیارم
   سردارم مکثی میکنند و میگن: عذر میخواهم علت این که نمیتونم تعریف کنم چون این تصویرها از جلوی چشمم داره میگذره
   رفتم و میخواستم بدن علی رو بردارم دیدم زیر بدن علی یه لنگه ی پوتین عراقی بود که پر بود از خون بدن علی، لنگه ای از پوتین عراقی بود اونجا بود که یاد حرف علی افتادم که میگفت نمیزارم رد پای کثیف عراقی ها بیافته اگر هم بیافته با خونم پاکش میکنم
العهد من الوفا.
دیدم که علی با خون خودش رد پای کثیف عراقی رو از اونجا پاک کرد

مطالب مرتبط: العهد من الوفا(2)، سردار میدانهای سخت ،  من و عمو علی ، روایط ایثارگری یک رزمنده ، شهدای گمنام شهر میانه ، مزار شهدای گمنام شهر میانه، بابای من هم جانباز بود ، فرازی از وصیت نامه ی شهدای شهر میانه ، بعد از شهدا چه کردیم ، بعد از شهدا چه کردیم ،

برای اطلاع از نظرسنجی های انجام شده قبلی و راهنمایی کلیک کنید

دریافت هدیه